Złe dobrego początki i słodko – gorzki smak życiówki. Czyli Półmaraton Marzanny 2014

Półmaraton Marzanny relacja
Opublikowane: poniedziałek, 24 marca, 2014 Autor: Damian Orzechowski

Jeżeli wiosna zaczyna się w Warszawie (półmaratonem), to zimę zdecydowanie warto pożegnać w Krakowie. A poniżej kilka zdań o XI Półmaratonie Marzanny.

Złe dobrego początki i…
Zupełnie na spokojnie podchodzę już do wczorajszego startu. Chociaż od samego początku spokojnie nie było.  Było wyjątkowo nerwowo i wcale nie chodziło o bieg. Nie będę rozpisywać się w jaki sposób do tego doszło, teraz to nieistotne. Napiszę tylko tyle, że nasze auto kompletnie zawiodło i przez centrum Krakowa musieliśmy jeździć bez kilku znaczących biegów. Zaczynając od „jedynki” i „dwójki” a na wstecznym biegu kończąc. Do tej pory czuję zapach palonego sprzęgła…
Ale udało się. Odebraliśmy pakiet, obejrzeliśmy skromne expo, i mogliśmy spokojnie martwić się o dalszy dojazd do miejsca naszego noclegu, czyli do mieszkania naszej przyjaciółki Ani.
W końcu osobiście mogłem poznać Krzysztofa  z firmy Sport Konsulting, która od jakiegoś czasu podsyłam mi produkty do testów.
Z wielkim trudem i sercem przy gardle, udało się dojechać na Prokocim. Ktoś pomyśli to koniec przygód i kłopotów. Nie. Na miejscu okazało się, że zapomnieliśmy torby z rzeczami Bartka (jak to możliwe?!) Nasz nerwy zostały wystawione na ciężką próbę.
Na szczęście Ania ma niezwykłą moc sprawczą, i doskonale wpłynęła na nasze zszargane nerwy. 
Teraz tylko miły wieczór, sen i bieg.
Przed biegiem szybkie spotkanie z częścią Drużyny Bartka, która była reprezentowana w Krakowie przez 15 osób (!)

 
Część Drużyny przed biegiem 🙂
Krótka rozgrzewka, ustawienie się w odpowiedniej strefie i oczekiwanie na start. Muszę przyznać, że jeszcze nigdy nie byłem tak skupiony przed biegiem jak w tamtym momencie. Wiedziałem, że muszę dać z siebie wszystko, żeby zrealizować założony plan, więc na luzie i bez napinki poszło w niepamięć.
A plan był następujący: trzymać się jak najdłużej zajączków na 1:29, w trakcie biegu ocenić możliwości i jeśli się uda  – pobiec tak z nimi do końca.
Start i od razu mocne tempo. Puls poszybował w górę niczym prom kosmiczny, ale pierwsze kilometry biegło się zupełnie dobrze. Udało mi się nawet „złapać” Kasię z Run The World i przybić szybką piątkę.
Pierwsza rewizja planów to ok 8-9 kilometr. Już wiedziałem, że będzie niesłychanie ciężko trzymać się baloników z 1.29. Nieco zwolniłem, ale pozostały w zasięgu wzroku. Było nieźle.
Od 9km biegłem z Piotrkiem i Damianem z naszej Drużyny, więc było nam raźniej. Zmiana planów nastąpiła na ok. 15km. Nie było już mowy o łamaniu 1.30, ale biegliśmy na tyle mocnym tempem, żeby zakończyć bieg z niewielkim „opóźnieniem”. Czułem się na tyle silny, że postanowiłem ostanie 3km pobiec w około 4min/km, co zniwelowałoby stracone sekundy na poprzednich kilometrach. 

 …I

I to byłoby na tyle jeśli chodzi o moje plany. Niestety na 17 kilometrze poczułem znajome ukłucia w prawym kolanie. Pasmo biodrowo – piszczelowe. Okur#@###japier#$#@%lę!!!! Co za pech! Ból był na tyle słaby, że dałem radę utrzymać niezłe tempo, jednak o przyśpieszeniu nie mogło być mowy. Każda próba kończyła się „odcięciem” prawej nogi. Grymas bólu na twarzy, świadomość utraconej szansy i lęk o start w Dębnie. Chłopaki odskoczyli ode mnie, a ja dobiegłem do mety z czasem 1.31.30. 
Ostatnie metry biegu…
Poprawiłem swoją życiówkę o ponad 6min, cieszy dobre przygotowanie i siła, którą czułem. Cholernie martwi powrót starej znajomej – kontuzji, która stawia ogromny znak zapytania przed startem w maratonie.
Podsumowując bieg, mogę tylko napisać, że warto było tam być i biec. Piękna pogoda, dobra organizacja biegu. Trasa może niezbyt wymagająca, ale chwilami wąska z kilkoma ostrymi zakrętami.
Warto było pożegnać zimę w Krakowie.
Wszystkim członkom naszej Drużyny, oraz wspierającym nas biegaczom, serdecznie dziękuję i gratuluję pięknych wyników! Niech MOC będzie z Wami zawsze!
Mimo problemów, zadowolenie z wyniku jest duże.
Bartek, Karolina i Piotr Falkowski.
P. s.
Jeżeli ciekawi Was nasz powrót z Krakowa, to mogę napisać tylko to:
NA SZCZĘŚCIE MECHANICY TEŻ BIEGAJĄ, A OGROMNYM SZCZĘŚCIEM JEST MIEĆ MECHANIKA W DRUŻYNIE!!!
15 Komentarzy 1666 Odwiedzin

Zobacz również

100 kilometrów po Siedmiu Dolinach.

Góry Stołowe – zemsta!

Roztoczańska 80-tka!

II Półmaraton Radomskiego Czerwca ’76 – relacja.

XI Półmaraton Marzanny – zdjęcia

Komentarze

Popularne posty

Drzwi zostaw otwarte.

Mentalność Biegaczy

Zgrupowanie AMP Futbol

Lichy Luty

Bycie ojcem jest cholernie męskie, czyli kilka zdań o ojcostwie.

0