Szczęśliwi biegają ultra – recenzja.

Prawda jest taka, że gdy tylko ujrzałem zapowiedź tej książki, to z niecierpliwością na nią czekałem. Pierwszy egzemplarz kupiłem w dniu premiery(drugi otrzymałem od Wydawnictwa Galaktyka kilka dni później :)), przejrzałem fotki wewnątrz, spojrzałem na okładkę, żeby zobaczyć kto te książkę poleca i to był początek mojego wielkiego zachwytu. 

To zdecydowanie najlepsza książka o bieganiu jaką do tej pory przeczytałem a kilka taki pozycji mam w swojej biblioteczce.

Dlaczego jest tak dobra? Z kilku powodów.

Po pierwsze, z książki przemawiają do Ciebie „prawdziwi ludzie”. Dołęgowscy są autentyczni, żywi, jeśli biegasz ultra, to albo już ich znasz, albo masz szansę poznać a przynajmniej spotkać, zobaczyć na jakimś biegu w naszym kraju. Nie czytasz o wyczynach supermana zza oceanu z ciałem wyrzeźbionym z litej skały. Czytasz historię ludzi urodzonych w tym samym miejscu i klimacie, w podobnych realiach i z podobnymi problemami otaczającej nas rzeczywistości.

Trudno doszukać się w „Szczęśliwych” patetyzmu, wielkich wzlotów lub historii typu:

                                                      „byłem na dnie, ale odrodziłem się w biegu”

lub

Nie, autorzy piszą, że jeśli było ciężko, to był płacz i zgrzytanie zębów, jeśli było bardzo źle, to płacz i śpiew. Nie wciskają wielkich historii o walce do upadłego, chociaż walki i kryzysów w ich opowieściach nie brakuje, ale jeżeli można mówić o rozsądku przy biegach powyżej stu kilometrów, po pustyni czy w górach, to z tych opowieści na pierwszym miejscu wyłania się właśnie zdrowy rozsądek…No może z odrobiną szaleństwa.

Ale opisywane w książce historie i przygody – nie tylko ich własne, to nie wszystko. Bo „Szczęśliwi”  to również ogromna wiedza i doświadczenie, którymi Magda i Krzysztof chętnie dzielą się z czytelnikiem. Wiedza dotycząca treningu do ultra ( jak ja tego potrzebowałem!), informacje o treningu uzupełniającym czy o diecie. I tu znowu ogromny plus dla autorów. Za co? Bo nie próbują swojego doświadczenia wciskać czytelnikowi na siłę, nie stawiają się roli autorytetów i guru, piszą za to – na mnie to działa lub nie działa, ty czytelniku musisz znaleźć swoją drogę. 

Ze stron tej książki nie bije po oczach reklama cudownej vege diety, nie ma mowy o rezygnacji z mięsa czy odwrotnie, o jedzeniu tylko mięsa – najlepiej prostu z ubitego przed chwilą dzika.

Pamiętam, że fragment książki poświęcony był technice zbiegów, o tym jak ważną rolę odgrywają w biegach górskich. Nawet nie wiecie z jaką niecierpliwością czekałem na weekendowy wypad na Łysicę, żeby spróbować na własnej skórze rad, które przeczytałem, a takich rad jest w tej książce naprawdę dużo. 

Czytając „Szczęśliwych” miałem wrażenie, że te historie opowiada mi ktoś znajomy, bliski. Opowiada o swojej pasji, ale nie boi się mówić o ogromnym poświęceniu jakiego ta pasja wymaga. Mówi otwarcie o podporządkowaniu się bieganiu ultra kosztem innych aspektów życia, ale mówi to w sposób bardzo świadomy, mądry. To też opowieść o szczęściu jakie daje możliwość realizacji swoich marzeń.

Dla mnie, osoby, która jest zaledwie na początku przygody z biegami po górach i biegami ultra, ta książka to skarb i zajmuje honorowe miejsce na mojej biegowej półce.